جلسه پیشاهنگی فارس با اولیاء پیشاهنگان فارس
اهداف پیشاهنگی
سلام؛ از اینکه اینجا می بینمتون بسیار خوشحال هستم. پیشاهنگی ۱۲ سال است که فعالیت میکند.
وکم و بیش یک سال است که ما با اهداف پیشاهنگی در خدمتتان شما عزیزان هستیم.
همانطور که می دانیم پیشاهنگی با پیروی از ۱۲ منش در مسیر رشد سالم و سازنده فرزندان و نهایتا” اجتماع تاثیر بسیاری دارد.
حضور ما در این جلسه نشانه آن است که یک هدف مشترک داریم و آن ایجاد فضای بهتر و آماده کردن فرزندانمان برای آینده.
تفاوت تربیت نسل حال و گذشته
در گذشته بچه ها ی کمتری، دکتر و یا مهندس داشتیم. ولی همه ی در روابط اجتماعی و فنی حرفی برای گفتن داشتیم. اما الان دیدگاه پدران و مادران تغییر کرده و در خانواده تقسیم وظایف کرده اند و بچه ها فقط وظیفه درس خواندن دارند که آن را هم خیلی پر رنگ می کنیم.
در صورتی که این کار یک وظیفه ای است در کنار وظایف دیگر در خانه، خانواده و اجتماع.
متاسفانه زمانی متوجه می شویم مسیر اشتباه است که فرزندانمان بزرگ شدن و یاد نگرفتند که در برابر مسایل پیش پایشان فکر کنند، ارزیابی کنند ، از خود خلاقیت نشان دهند، و به ناچار باز هم ما به عنوان والدین مجبوریم وسط گود باشیم.
این بزرگترین اشتباه تربیتی نسل فعلی است.
الان شما عزیزانی که اینجا هستید آنقدر درک داشتید که بچه ها یتان را در پیشاهنگی عضو کنید .
شما به وضوح می بینید که خانواده های تک فرزند و یا دوفرزندی چه مشکلاتی دارند .
-آنان افرادی هستندکه همه چیز را برای خود می خواهند
– یادنمی گیرند با دیگران مشارکت داشته باشند
– مشورت کردن را بلد نیستند
– کم تر مسئولیت پذیر هستند
– کم تحرک هستند و غیره
در حالی که در پیشاهنگی بچه ها در قالب جوخه یاد می گیرند در گروه حرکت کنند.
-مسئولیت پذیر باشند
-اطاعت از سرجوخه و مسئولین
– انعطاف پذیر ی
– مدیریت کردن
-آموزش مهارت های اجتماعی
ومهم ترین رکن حمایت کردن یک دیگر است.
امیدوارم تغییرات را در فرزندانتان ببینید و آن ها را باور کنید. از الان بهشان مسئولیت بدهید تا با چالش های جامعه روبرو شوند.
اگر در این سن اشتباه کنند و زمین بخورند من و شما می توانیم کمک شان کنیم و دوباره بلند شوند. ولی در سن ۲۰-۲۵ سالگی؛ اولا” که ممکن است به ما نگویند. دوما” شاید ما دیگر نتوانیم کمک مناسبی برایشان باشیم.
در پایان می خواهم بگویم که ما باید یک بازنگری در هدایت و القاعات خود در پیرامون فرزندانمان داشته باشیم.
در اکثر جوامع دنیا از بدو ورود کودکان به اجتماع آموزش خود شناسی را آغاز می کنند. چراکه من به عنوان یک انسان نیازهای مختلفی دارم و تا خودم آن ها را نشسناسم نمی توانم راه های رسیدن به آن را هم یاد بگیرم. پس وظیفه من و شما به عنوان والدین این است که خودشناسی را به کودکانمان بیاموزیم و سپس جامع شناسی را؛
-راهکارهای حضور در جامع
– شناخت افراد پیرامونش
– مشکلات توی جامعه
– محاسنات اطراف
– هویت شناسی
– استعدادیابی و ….
ودر آخر خداشناسی.
اگر من خودم را نشناسم مسلما” جامع و خدا را هم نخواهم شناخت.
بعنوان مثال: اگر بچه ای ادبیات مادری را یا به اصطلاح خودمان ادبیات فارسی را دردوران تحصیل خوب یاد نگیرد در درک و فهم دیگر دروس هایش تاثیر می گذارد. به خصوص زبان دوم.
در حال حاضر در جامع ما این مسیر برعکس آموزش داده می شود ولی شما به عنوان والدین در خودشناسی کودکان بیش تر توجه کنید و پیشاهنگی در قسمت مهارت های اجتماعی در کنار شما به فعالیت می پردازیم.
