نقش مدارهای ساقه مغز در صحبت کردن

به نقل از تی ان، صداهای انسان همانند صدای خنده، گریه و ونگ‌ونگ نوزادان همان کیفیت ریتمیک صداهای تولید شده توسط بسیاری از پستانداران، پرندگان آوازخوان و حتی برخی از گونه‌های ماهی را دارند. محققان دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو در مطالعه اخیرشان کشف کرده‌اند که یک خوشه کوچک از نورون‌ها در ساقه مغز نه تنها سرعت فعالیت‌های ما را تنظیم می‌کنند، بلکه تلفظ صوتی(vocalization) را نیز با تنفس هماهنگ می‌کنند.

دکتر “کوین یاکل”(Kevin Yackle) نویسنده ارشد این مطالعه گفت: تنها برای خندیدن یا فریاد زدن، بدن باید حدود ۱۰۰ ماهیچه مختلف را در یک الگوی ریتمیک در یک نفس هماهنگ کند و ما طی این مطالعه کشف کردیم هنگامی که این نورون‌ها روشن می‌شوند، این توانایی را ناخودآگاه به ما می‌دهند.

به طور گسترده‌ای درک شده است که بسیاری از حیوانات و انسان، کنترل ذاتی تنفس خود را دارند و لازم نیست از مغز خود برای انجام آن استفاده کنند. یاکل و دیگر محققان این مطالعه درباره این موضوع که همین کنترل برای تلفظ صوتی ذاتی نیز وجود دارد، شک داشتند به همین دلیل به بررسی آن پرداختند.

برای تایید وجود این مدار مغزی، یاکل و تیمش صداهایی را که بچه موش‌ها هنگام جدا شدن از مادرشان تولید می‌کردند، مورد مطالعه قرار دادند. گریه نوزادان یک الگوی قابل تشخیص مرتبط با حرکات عضلانی خاص داشت. محققان سپس مشخص کردند که کدام سلول‌ها در ساقه مغز مسئول این ریتم هستند که معلوم شد یک مدار ناشناخته مسئول این امر است که به نظر می‌رسد تنفس را کنترل می‌کند و ماهیچه‌های مورد نیاز  را برای تولید صداهای صوتی هماهنگ می‌کند.

شناسایی این سیستم دانشمندان را قادر خواهد ساخت تا به سوالات پیش آمده در مورد نحوه صحبت کردن ما و اینکه چرا برخی افراد در انجام آن مشکل دارند، پاسخ دهند.

یاکل گفت: ممکن است وقتی یاد می‌گیریم صحبت کنیم، فکر کنیم که می‌توانیم این سیستم را دور بزنیم یا مستقیما آن را کنترل کنیم. اما ساختار تغییر یافته در این سیستم تولید الگو می‌تواند باعث آسیب‌شناسی گفتار شود.

محققان با بررسی برخی مطالعات دریافتند کودکان مبتلا به اوتیسم در اوایل زندگی خود به طور ذاتی انواع مختلفی از صداها را نسبت به سایر کودکان تولید می‌کنند. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم یا قادر به صحبت کردن نیستند یا در تولید و درک لحن و ریتم گفتار مشکل دارند. اوتیسم گونه‌ای اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود.

یاکل گفت: چنین آسیب‌شناسی گفتاری اغلب به عنوان ناتوانی در یادگیری نحوه صحبت کردن در نظر گرفته می‌شود. یک کودک ممکن است یک زبان را بشنود و یاد بگیرد، اما اگر سیستمی که به او اجازه تلفظ کردن را می‌دهد به نوعی متفاوت باشد، ممکن است نتواند نفس و حرکات خود را برای ایجاد صداها هماهنگ کند. اگر ما بدانیم که این سیستم از چه لحاظ متفاوت است، ممکن است نحوه آموزش صحبت کردن به برخی افراد را تغییر دهیم.

منبع: ایسنا