باید و نبایدهای رفتار با کودکان زود رنج
بی قراری، عصبانیت و قطع ارتباط تنها چند نمونه از نشانه های کودکان زودرنج می باشد، والدین حتما باید به نحوه صحیح و درست با کودکان زود رنج رفتار کنند.
کودکان زود رنج به لحاظ عاطفی به راحتی درهم می شکنند. آن ها اغلب گریه می کنند، نگران این هستند که به دردسر بیفتند و به اطمینان خاطر زیادی نیاز دارند. آن ها همه چیز را به شدت احساس می کنند. این به این معنی است که آن ها خیلی هیجان زده، عصبانی و فوق العاده می ترسند.
برخی از کودکان زود رنج فقط از لحاظ عاطفی حساس نیستند، این کودکان نسبت به هر چیز فیزیکی که آنها را تحریک کند مثل صداهای بلند و نور حساس هستند. آن ها ممکن است از جمعیت زیاد بترسند و برای مقابله با هر نوع تغییر تلاش کنند. در نتیجه، کودکان زود رنج برای امتحان کردن چیزهای جدید مردد هستند و برای مقابله با نا امیدی مبارزه می کنند.
در حالی که نظم دقیق ممکن است به برخی از کودکان کمک کند تا رفتار خود را تعدیل کنند، مجازات های شدید احتمالا باعث مشکلات بیشتری در کودکان زود رنج می شود.
نشانه کودکان زودرنج چیست ؟
گریه و زاری: زمانی که کودک شروع به گریه می کند، در طول روز به مدت طولانی و مداوم گریه می کند.
بی قراری: به نظر می رسد که از اوضاع راضی نیستند، آنها سعی خواهند کرد با اشیاء خاص یا حتی خودشان درگیر شوند و دائماً در حال حرکت هستند.
التماس کردن:اگر خواسته های آن ها برآورده نشود، شروع به التماس می کنند و ممکن است به رفتارهای دراماتیک دست بزنند.
عصبانیت: هر گفتگویی با آن ها به یک پاسخ تحریک آمیز خاتمه می یابد. هر گونه اقدام جزیی ممکن است باعث ناراحتی آن ها شود.
قطع ارتباط: کودک کاملا ارتباط را با شما قطع می کند. آن ها حرف نمی زنند، جواب نمی دهند، به چشم شما نگاه نمی کنند و نسبت به همه چیز بی علاقه هستند.
کودک شما چقدر زود رنج است ؟
تکنیک های خاصی برای مشخص کردن اینکه کودک شما چقدر زود رنج است وجود دارد. پاسخ “بله” یا “خیر” به موارد زیر به تعیین این حساسیت کودک کمک می کند.
حساسیت عاطفی نسبت به خود:
آیا کودک شما می تواند با کلمات واضح بیان کند واقعاً چه احساسی دارد؟
اگر فرزند شما در حال تماشای یک فیلم است یا کتاب ترسناکی را می خواند آیا واکنش او غیر محسوس نیست؟
وقتی اتفاقاتی که کودک می خواهد رخ نمی دهد، آیا بیش از حد گریه می کند و برای آرام کردن او مشکل دارید؟
اگر شما یا هر شخص دیگری با فرزندتان محکم صحبت می کنید یا از آنها انتقاد می کنید که کار اشتباهی انجام داده است، آیا او ناراحت می شود؟
حساسیت عاطفی نسبت به دیگران:
زمانی که کسی از خانواده در هر موقعیتی ناراحت است، آیا کودک می تواند آن را تشخیص دهد؟
اگر کودک شما فردی را در وضعیت بسیار عاطفی ببیند آیا می تواند خشم، ناراحتی و یا درد و احساس طرف مقابل را درک کند؟
در صورتی که کودک شما با فردی که ناراحت است، تعامل داشته باشد، آیا او قادر به درک یا همدلی نسبت به آن شخص است؟
اگر اغلب پاسخ های شما یک بله یا نه قوی باشد، معمولا نشان می دهد که کودک شما در انتهای یک طیف احساسی قرار دارد که می تواند از حساسیت زیادی برخوردار باشد.
حساسیت آن ها را بپذیرید:
اگر فرزندتان زود رنج است، سعی نکنید خلق و خوی آن ها را تغییر دهید. به جای دیدن گریه و زاری کودک خود بر نقاط قوت و استعداد او تاکید کنید. درک این که چه چیزی ممکن است برای یک کودک عادی آسان باشد، می تواند برای یک کودک زود رنج بسیار مشکل باشد.
بنابراین همانگونه که این بخش از نمناک اشاره می کند به جای دلسرد کردن کودکان از تجربه احساسات بزرگ، بر آموزش آن ها برای مقابله با احساسات خود به شیوه ای مناسب اجتماعی تمرکز کنید. زمانی که احساس ناامیدی دارید و آرزو می کنید که فرزندتان کم تر زود رنج باشد، به خاطر داشته باشید که این همان حساسیتی است که اغلب منجر می شود آن ها نسبت به دیگران بی نهایت مهربان باشند.
زمان استراحت داشته باشند:
کودکان زود رنج می توانند تحت تاثیر جمعیت زیاد، نور و محیط های آشفته قرار بگیرند. بنابراین مهم است که از برنامه بیش از حد کودک خود اجتناب کرده و فعالیت های فوق برنامه را محدود کنید، همچنین زمان های استراحت در خانه را که فرزندتان احساس امنیت و آرامش کند را فراهم کنید.
علاوه بر این شما می توانید یک قسمت از منزل را با فعالیت های آرام مانند کتاب رنگ آمیزی، هدفون با موسیقی آرامش بخش ایجاد کنید.
محدودیت هایی را تنظیم کنید :
اگر چه ممکن است خنثی کردن قوانین برای اجتناب از تربیت یک کودک زود رنج وسوسه انگیز باشد، اما در دراز مدت استثنا وجود نخواهد داشت.
در حالی که انعطاف پذیری شما مهم است، فراموش نکنید که آموزش به کودکان درمسئولیت پذیری بزرگسالی آنها کمک می کند. اگر خیلی راحت باشند، آمادگی مقابله با دنیای واقعی را نخواهند داشت.
هنگامی که نظم و انضباط را کنار می گذارید، کودک زود رنج فرصت یادگیری و رشد را از دست می دهد.
تلاش های آن ها را تحسین کنید:
بچه های زود رنج نیاز به تشویق زیادی دارند. تلاش های فرزندتان را تحسین کنید، حتی اگر موفق نباشند. کودکانی که به طور متناوب مورد تمجید قرار می گیرند، اعتماد به نفس بیشتری دارند.
از سوی دیگر، اگر کودک را برای انجام کارهایی که یک کودک دیگر انجام می دهد تشویق کنید، می تواند تاثیر منفی روی آنها بگذارد. هدف این است که تلاش های کودکان را به جای نتایج کار آنها مورد تحسین قرار دهید.
به کودکان پاداش بدهید :
کودکان زود رنج اگر دچار مشکل شوند احساس بدی را تجربه می کنند. مثلا به جای آن که بگویید:نمی توانی دسر بخوری، مگر اینکه تمام شام خود را بخوری، بگویید:اگر تمام شام را بخوری به تو دسر می دهم. پاداش دادن به کودکان کمک می کند رفتار خود را تغییر دهند.
کلمات احساسی به کودکان یاد بدهید:
کودکان زود رنج باید یاد بگیرند چطور احساسات خود را با کلمات بیان کنند و باید روش های مناسب را یاد بگیرند تا با آن احساسات کنار بیایند. کودکان زود رنج اغلب به والدین نشان می دهند که نسبت به رفتارهای خود چه احساسی دارند. به کودکان بیاموزید که چگونه احساسات خود را با کلمات مشخص کنند.
حل مساله را به کودکان بیاموزید :
کودکان زود رنج اغلب اوقات احساس درماندگی می کنند و ممکن است ندانند چگونه واکنش نشان دهند. در این شرایط، مهم است که آن ها بدانند چطور از راه حلی که می تواند استرس و اضطراب را تسکین دهد، استفاده کنند. بنابراین والدین باید به آن ها یاد بدهند چطور در حل مساله درگیر شوند.
داشتن مهارت های حل مساله می تواند تفاوت بزرگی در زندگی روزمره کودک داشته باشد. به کودکان خود دستور العمل گام به گام برای مقابله با مشکلات را آموزش دهید تا آن ها اعتماد به توانایی خود برای رسیدگی به وضعیت های ناخوشایند را به دست آورند.
به کاربردن مجازات منطقی:
کودکان زود رنج مانند هر کودک دیگر به مجازات منفی نیاز دارند. تنها به این دلیل که یک کودک گریه می کند یا احساس بدی دارد، به این معنا نیست که آن ها باید از عواقب کار فرار کنند. بنابراین، دقت کنید زمانی که فرزندتان قوانین را نقض می کند، مجازاتی را برای آنها در نظر بگیرید.
دور کردن آنها از محیط های شلوغ:
برای کم کردن حساسیت روحی و روانی کودک زودرنج خود، باید او را از محیط های پرسر و صدا و شلوغی که احساس می کنید فرزندتان اذیت می شود دور نمائید تا به وضعیت عادی بازگردد. زیرا ممکن است عدم تحمل مکان های پر سر و صدا منجر به تشدید حساسیت فرزندتان گردد.
به آن ها فرصت بدهید :
یک کودک نمی تواند سریعا خود را از یک مرحله اضطراب عاطفی نجات دهد. آن ها کج خلقی و طغیان می کنند. برای آن ها یک فضای امن فراهم کنید و زمان مناسب بدهید. به تدریج خسته شده و به واقعیت برمی گردند و شروع به درک مسائل می کنند.
محرک ها را شناسایی کنید :
ممکن است الگوهای خاص یا سناریوهایی وجود داشته باشد که کودک شما را در وضعیتی از زود رنجی قرار می دهد. با آن ها حرف بزنید تا بفهمید چه اتفاقی ممکن است افتاده باشد و بفهمید چه چیز دیگری می تواند وجود داشته باشد که نمی تواند به شما بگوید.
یادداشت برداری انجام دهند :
دانشمندان و درمانگران در سراسر دنیا در مورد فواید ذهنی خاطره نویسی صحبت کرده اند. انجام این کار از دوران کودکی راه خوبی برای فرزند پروری یک کودک زود رنج است.
توقع کودکان را زیاد نکنید:
هنگامی که والدین فرزند خود را پر توقع تربیت می کنند، به تدریج کودک در برابر مخالفت های پدر و مادر، کم تحمل شده و به مرور زودرنج می شود. بنابراین والدین باید نسبت به تامین نیازهای فرزندان، قوانینی داشته باشند و به خواسته های غیر منطقی و بیش از حد کودک پاسخ منفی بدهند.
حواس کودک را پرت کنید :
بسیاری از والدین فکر می کنند نظم دادن یک کودک زود رنج راه درستی است. با این حال، بهتر است تلاش کنید تا حواس آن ها به یک فعالیت دیگر پرت شود تا ذهن آن ها را از چیزی که بر آن تاثیر می گذارد، منحرف کنید. این کار به کودکان کمک می کند با استرس خود کنار بیایند.
کودک را مضطرب نکنید:
اگر به هر دلیلی انجام تغییرات در زندگی فرزندتان الزامی است، مرحله به مرحله پیش بروید تا فرزندتان کمتر دچار نگرانی و اضطراب شود.
مرتبط:
