ورزش جودو (Judo) از سخت ترین، قدرتی ترین و بنیادی ترین هنرهای رزمی جهان
معرفی ورزش جودو (تاریخچه، لباس، کمربند، قوانین و تکنیکها)
ورزش جودو (Judo) از سخت ترین، قدرتی ترین و بنیادی ترین هنرهای رزمی جهان به شمار می آید. توسعه و پیشرفت جودو ریشه در ورزش های باستانی کشور ژاپن دارد. این هنر رزمی، اولین ورزشی است که با برند آسیای شرقی وارد بازی های المپیک شده است.
نگاه کلی به جودو
کلمه Judo (جودو) از دو بخش ژاپنی تشکیل شده است. Ju (جو) به معنای “آرام” و do (دو) به معنای “راه” یا “روش”. بنابراین جودو یک روش آرام ورزشی برای تربیت ذهن و جسم انسان است. با اینکه افراد تازه کار با دیدن فنون بلند کردن حریف و زمین زدن او به مفهوم کلمه آرام شک می کنند، اما باید بدانید که تمامی تکنیک های اصلی جودو بر پایه آرامش و پیوستگی پایه ریزی شده اند. جودو از هنرهای رزمی توسعه یافته و استفاده شده توسط سامورایی ها و طبقه جنگجویان فئودالی مشتق گرفته شده است. پیشینه این ورزش نشان می دهد که بیشتر تکنیک های جودو برای آسیب زدن و از بین بردن دشمن در زمین جنگ طراحی شده بود. اما روش و طراحی این ورزش رزمی به گونه ای تغییر کرده است که دانش آموزان مبتدی براحتی بتوانند تحت تعلیم قرار بگیرند، تمرین کنند و بدون آسیب زدن به حریف از تکنیک های جودو استفاده کنند. باید بدانیم که:
در جودو ضربه زدن، مشت زدن یا هر نوع حرکت خشن وجود ندارد.
جودو شامل اعمال فشار شدید بر مفاصل بدن حریف نمی شود.
این ورزش به سلاح یا تجهیزات ورزشی نیاز ندارد.
به جای این موارد، هر جودوکار با گرفتن لباس فرم مخصوص حریف، از قدرت تعادل، نیروی بدنی و حرکات ناگهانی برای شکست دادن او استفاده می کند. با اینکه این تکنیک ها ساده و پایه ای هستند، اما همین سادگی، ورزش جودو را دشوار کرده است. یادگیری فنون پایه ای جودو به زمان، تلاش، انرژی و انجام تمرینات پرفشار ذهنی و جسمی نیاز دارد. جودو یک ورزش رزمی پویا و قدرتی است که به نیروی فیزیکی و نظم ذهنی بالایی نیاز دارد. در یک حالت ایستاده، جودو دارای تکنیک هایی است که اجازه بلند کردن حرف و زمین زدن او را به شما می دهد. بر روی زمین، این ورزش از تکنیک هایی استفاده می کند که به شما اجازه می دهد حریف خود را محدود کنید، بر روی او کنترل داشته باشید، و تا تسلیم شدن فرد از قفل های مفصلی متنوعی استفاده کنید.
ورزش و هنر رزمی جودو
زمینه پیدایش جودو
تاریخ جودو را نمی توان از ابداع کننده این ورزش جدا دانست. استاد بزرگ و مدرس تربیت بدنی مدارس، جیگورو کانو ژاپنی موسس این هنر رزمی است. کانو در یک خانواده نسبتا ثروتمند زاده شد. بنابراین امکانات خوبی در اختیار او قرار گرفت. او تحصیلات آکادمیک را براحتی از سن هفت سالگی آغاز کرد و زبان انگلیسی و سایر علوم را تحت آموزش چندین آموزگار آموخت. در آن زمان، کانو بدن نحیفی داشت. با مخالفت خانواده تحت تعلیم یک معلم جوجیتسو قرار گرفت. در آن دوره، شهرت جوجیتسو رو به کاهش بود. بسیاری از کسانی که این ورزش را آموخته بودند و مهارت خوبی داشتند، ناامید شده و تمرینات خود را رها کردند. اما کانو بهترین و بامهارت ترین شاگرد استاد بود. با گذشت سال ها و پس از درگذشت استاد، او مدارس و مراکز آموزش جوجیتسو متنوعی تاسیس کرد و به توسعه این ورزش پرداخت.
اما کانو اعتقاد داشت که مفهوم کلمه جوجیتسو برای توصیف این هنر رزمی کلمه مناسب و کافی نیست. Jutsu به معنای هنر و مفهوم است، اما تنها یک روش برای تکنیکهای فیزیکی این ورزش است. به همین دلیل، کانو بخش دوم کلمه را به do به معنای “راه” یا “مسیر” تغییر داد. این کار معنی و مفهوم بهتری به این هنر رزمی بخشید. این گونه بود که جودو برای اولین بار از دل ورزش جوجیتسو بیرون آمد.
جیگارو کانو ابداع کننده جودو
لباس جودو جودوگی نام دارد
لباس جودو، یا جودوگی، شامل یک شلوار و یک ژاکت محکم از جنس پنبه و کتان است. کمربند رنگی برای نشان دادن درجه تمرین کننده بر روی ژاکت و دور کمر محکم بسته می شود. آبی و سفید دو رنگ اصلی لباس جودو است. پوشیدن لباس جودو در اوایل قرن بیستم تصویب شد، در آن زمان سفید رنگ سنتی برای شلوار و ژاکت بود. در دهه ۱۹۸۰، پوشیدن جودوگی آبی در بعضی از مسابقات به تصویب رسید. از آن زمان تابحال، استفاده از یک جودوکی آبی و سفید در بسیاری از محافل رقابتی معمول بوده است.
لباس جودو جودوگی نام دارد
کمربند جودو
جودو در کنار کاراته و تکواندو جزو اولین ورزش هایی است که از سیستم درجه بندی رنگی سطح مهارت جودوکار را مشخص می کند. البته سیستم رنگ بندی در کشورهای مختلف متفاوت است. ژاپن، ایرلند، استرالیا، آمریکا، بعضی کشورهای اروپایی و برزیل از درجه بندی مختلفی برای رنگ کمربند و سطح دانش آموز بهره می برند. با افزایش مهارت جودوکار رنگ کمربند او تغییر کرده و به درجه بالاتر ارتقا پیدا می کند. در بیشتر کشورها ترتیب کلی عموم کمربند ها به صورت؛ سفید، زرد، سبز، بنفش، قهوه ای (سه درجه)، و سیاه است. اصطلاح “دان” برای سطوح کمربند مشکی و اصطلاح “کیو” برای درجه بندی کمربندهای رنگی استفاده می شود. کمربند مشکی جودو دارای ۱۰ دان است.
کمربند استاندارد جودو
قوانین کلی مسابقات جودو
مسابقات جودو بر روی یک تشک تاتامی ۱۴ در ۱۴ متر یا حداکثر ۱۶ در ۱۶ متر برگزار می شود، و ناحیه مبارزه ۱۰ در ۱۰ متر است. در بعضی موارد این ناحیه ۸ در ۸ متر مساحت دارد. جودوکاران قبل از وارد شدن به زمین مبارزه باید به یکدیگر احترام بگذارند.
جودوکاران باید لباس آبی و سفید جودوگی را بر تن کنند، به ترتیب ژاکت و شلوار جودوگی نباید بیشتر از ۵ سانتیمتر از مچ دست و قوزک پا بالاتر باشد. کمربند نیز محکم بر روی ژاکت بسته می شود و از بیرون آمدن قسمت پایین آن جلوگیری می کند. استفاده از تبلیغات بیش از حد بر روی جودوگی ممنوع است، و اگر یک جودوگی مناسب دیگر پیدا نشود، جودوکار با کسر امتیاز یا باخت مسابقه مواجه خواهد شد.
جودوکار نباید از تکنیک های غیرقانونی استفاده کند؛ حمله به مفاصل (به غیر از آرنج)، مشت زدن یا لگد زدن حریف، لمس کردن چهره حریف و یا عمدا مجروح کردن حریف به هیچ وجه جایز نیست.
مدت مسابقات به سن ورزشکار بستگی دارد. طول بازی معمولا ۳ دقيقه برای کودکان، ۵ دقيقه برای نوجوانان و نوجوانان و ۳ دقيقه برای استادان (بزرگسالان سی ساله يا بالاتر) است.
اوزان جودو برای مردان: ۶۰- ، ۶۶- ، ۷۳- ، ۸۰- ، ۹۰- ، ۱۰۰- ،۱۰۰+ کیلوگرم و برای زنان زنان: ۴۸- ، ۵۲- ، ۵۷- ، ۶۳- ، ۷۰- ، ۷۸- ، ۷۸+ کیلوگرم است.
تمرین بر روی تاتامی
فنون و تکنیک های جودو
تقسیم بندی فنون: هنر رزمی جودو دارای ۶۷ فن پرتابی است؛ ۱۵ تکنیک برای فنون دست، ۱۱ تکنیک برای فنون کمر، ۲۱ تکنیک برای فنون پا، ۵ تکنیک فنون خوابیده به پشت، ۱۵ تکنیک در فنون خوابیده به پهلو. همچنین ۷ تکنیک در حالت خاک، ۱۲ تکنیک در خفه کردن و ۱۰ تکنیک برای شکستن مفصل در ورزش جودو دیده می شود.
تقسیم بندی تکنیک ها:
دسته اول: ناگه وازا (تکنیک های پرتابی)؛ ۵ دسته ۸ تایی؛ نام دیگر گوکیونووازا است. در سال ۱۹۲۰ نیز ۱۷ تکنیک جدید به نام ” شیمی شونووازا” ابداع شده است.
الف: تاچی وازا که شامل سه بخش زیر است:
ته وازا شامل ۱۵ فن دست.
کوشی وازا شامل ۱۱ فن کمر.
آشی وازا شامل ۲۲ فن پا.
ب: استمی وازا یا سدتمی وازا.
دسته دوم: آته می وازا یا فنون مرگ
دسته سوم: انواع فنون کار در خاک (نه وازا) شامل:
اوسای کومی وازا یا گاتامه وازا شامل ۱۰ فن چنگ زدن و نگهداشتن.
شیمه واز شامل ۱۱ فن فشردن و خفه کردن.
کانستسو وازا شامل ۹ فن اهرم بر روی مفاصل.
مرتبط:
ایروبیك وسیله‌ای مؤثر برای جلوگیری از افسردگی،
