درمان کم‌رویی در گرو عدم تحقیر کودکان
برچسب‌هایی مانند اینکه دائم جلوی دیگران عنوان کنیم «بچه ما خجالتی است»، «سلام کردی ؟» و اینکه پدر و مادر از طرف بچه به دیگران «سلام» کنند، از بدترین نوع رفتارها محسوب می‌شود. در حقیقت با چسباندن یک سطح رفتاری به کودک، او این حرف را در خود می‌پذیرد که «من یک بچه خجالتی هستم». از دیگر راه‌های درمان کم‌رویی بردن کودکان به پارک و محیط‌های شلوغ است. برای تقویت ارتباط و تعاملات اجتماعی، گام اول این است که اگر بچه ما ۵ ساله است، در ابتدا با بچه‌های کم‌سن و هم‌سال خودش ارتباط برقرار کند و در برقراری ارتباط و دوستی با آنها تشویق شود. این امر باعث می‌شود که کودک بگوید من می‌توانم ارتباط برقرار کنم و کم‌کم اعتماد به نفسش تقویت شود و بتوانند با بچه‌های بزرگ‌تر از خودش هم ارتباط برقرار کند.
لزوم تقویت و شناسایی نقاط قوت در کم‌رویی کودکان
باید نقاط قوت کم‌رویی کودکان را تقویت کرد. انگشت روی نقاط ضعف کودک نگذارید و کلمات «نمی‌توانید»، «برو کنار»، «ولش کن» و «تو اصلا نمی‌توانی صبحت کنی» را استفاده نکنید، زیرا با این کار کودکان را روزبه‌روز ضعیف‌تر و تحقیر می‌کنید. در حقیقت دوران کودکی، یک دوران زود‌گذر می‌باشد. ممکن است کودک در مقطعی کم‌رو و خجالتی باشد، ولی این والدین هستند که با رفتار خود این حس و شخصیت را برای دوران بزرگسالی تثبیت می‌کنند. با اینکه تا سن ۵ سالگی باید کم‌رویی بچه‌ها تشخیص داده شود، باید خاطر نشان كرد اعتماد به نفس از همان دوران شکل می‌گیرد. پس باید درست درمان شده و از راه‌های صحیح با این کودک برخورد شود.
نکات قابل توجه در بهبود کودک گوشه‌گیر
از واژه‌های تمسخرآمیز مانند ترسو، خجالتی، دست و پاچلفتی و بی‌عرضه استفاده نکنید.
از سرزنش کودک به دلیل بازی نکردن با همسالان بپرهیزید.
او را با دیگران مقایسه نکنید و اجتماعی بودن اطرافیانش را به رخ او نکشید.
در کودک احساس امنیت ایجاد کنید و او را از دیگران نترسانید.
از سرزنش کودک گوشه‌گیر به دلیل بازی نکردن با همسالان بپرهیزید.
به کودک برچسب خجالتی بودن نزنید و اگر سوم شخصی در یک جمع از شما پرسید، آیا کودکتان خجالتی است، بلافاصله پاسخ دهید: خیر، کمی زمان نیاز دارد تا به موقعیت جدید عادت کند.
به کودک مسئولیت‌های کوچک بدهید و اعتماد به نفس او را تقویت کنید.
رفتارهای مثبت و واقعی در کودک بیابید و آنها را برجسته کرده و او را تشویق کنید.
در هفته دو بار کودک را به محل بازی کودکان ببرید.
فرزندتان را همان‌طور که هست، بپذیرید و توقع و انتظار بی‌مورد و بیش از حد نداشته باشید.
درباره تجربیات خوب فرزندتان با همبازی‌هایش صحبت کنید.
متناسب با سن و توانایی فرزندتان یکی دو هنر و تردستی به او بیاموزید (نظیر بازی با طناب یا حلقه پلاستیکی). این کار به کودک کمک می‌کند برای نشان دادن خودش به همسالانش فرصت داشته باشد.
داستان‌های مفهومی و مشارکتی برای کودک بخوانید.
بازی‌های دسته‌جمعی که در آنها بزرگسالان با کودکان مشارکت می‌کنند، انجام دهید.
د‌كتر پروانه صفایی مقد‌م – متخصص رو انشناسی بالینی
مرتبط:
