کم رویی در کودکان ادب نیست!
حتما شما هم به مادرهایی برخورده اید که به بچه های بی سرو صدا و گوشه گیری که تربیت کرده اند افتخار می کنند. این بچه ها نه حرف می زنند نه بازی می کنند و نه مثل بچه های دیگر اهل شیطنت هستند. آنها حتی جرأت نمی کنند با هم سن و سال های خودشان بجوشند و به احتمال زیاد در برقراری ارتباط با سایر کودکان مشکل دارند.اگر شما هم فکر می کنید این ادب است باید بگوییم این کم رویی است و نوعی مشکل روحی است که باید درمان شود.
کم رویی اساسا رفتاری است اکتسابی و آموخته شده، برای درمان و برطرف کردن آن باید یاد زدایی صورت گیرد و رفتار تازه و مطلوب اجتماعی در فرد آموزش داده شود.
اساس درمان کمرویی تغییر در شیوه زندگی کودک و رفتار با اوست و این میسر نمی شود مگر در سایه تغییر در شیوه تفکر والدین، تغییر در باورها و نظام ارزش هایی که کم رویی را تقویت می کند و تقویت انگیزه و افزایش مهارت های اجتماعی و توانایی های کودک می تواند از او کودکی اجتماعی با رفتارهایی کودکانه و طبیعی بسازد.
اما قبل از هرچیز باید از کم رویی او مطمئن شوید.
چون برخی از بچه ها در برخورد با ناشناخته ها محتاط هستند که نباید با کم رویی اشتباه گرفته شود. موقعیت هایی را که باعث خجالت فرزندتان می شود شناسایی کنید؛ آیا در گروه خجالتی است یا وقتی در مقابل جمع قرار میگیرد.
-حتی اگر کودکتان کمرو یا خجالتی است این را جلوی جمع نگویید و اگر گفتید این صفت را با یکی از ویژگی های مثبت او همراه کنید.
-کودکتان را با دیگران مقایسه نکنید و ایده ها و دیدگاه های فرزندتان را جدی بگیرید.
-در شناسایی استعدادهایش به او کمک کنید.
-او را در موقعیت تعامل با سایر کودکان قرار دهید.
-راه مناسب را به او پیشنهاد دهید اما او را مجبور نکنید.
-به او نشان دهید او را درک می کنید و کمک کنید تا اعتماد به نفس از دست رفته اش را باز یابد.
مرتبط:
