ایمنی پیشین بدن کیفیت واکسن آنفلوانزا را تحت تاثیر قرار می‌دهد
پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدیدی دریافتند که ایمنی پیشین بدن در برابر آنفلوانزا می‌تواند بر کیفیت واکسیناسیون و ابتلای دوباره به این بیماری موثر باشد.
به نقل از وب‌سایت رسمی دانشگاه شیکاگو، واکنش پادتن بدن یک شخص نسبت به ویروس آنفلوآنزا، توسط ایمنی او که از پیش وجود داشته است، شکل می‌گیرد و کیفیت این واکنش، در افرادی که واکسینه می‌شوند و یا به صورت طبیعی آلوده هستند، متفاوت است. پژوهش جدیدی که در “دانشگاه شیکاگو”(University of Chicago) انجام شده است، اهمیت دریافت واکسن سالیانه آنفلوانزا را برای ایجاد واکنش ایمنی محافظتی نشان می‌دهد.
پژوهشگران دریافتند که بیشتر پادتن‌های اولیه‌ای که پس از ابتلا به آنفلوانزا و واکسیناسیون برانگیخته می‌شوند، از سلول‌های B نشات می‌گیرند که آنتی‌بادی ترشح می‌کنند و نشان می‌دهند که سیستم ایمنی، نقش مهمی در نحوه واکنش بدن نسبت به عفونت ویروسی دارد. این پادتن‌ها، واکنش بیشتری را نسبت به رشته‌های آنفلوانزا نشان می‌دهند که در دوران کودکی شخص جریان داشته‌اند.
این پژوهش، امکان درک بیشتر تاثیر ایمنی که از پیش وجود داشته است را بر رشد و عملکرد پادتن‌های خنثی‌کننده و غیر خنثی کننده‌ای که در پی عفونت و واکسیناسیون پیش می‌آیند، فراهم می‌کند. همه واکسن‌های موثر آنفلوانزا به شناخت دانشمندان در مورد بخش‌های ویروس آنفلوآنزا بستگی دارد که به مرور زمان جهش نمی‌یابند و همچنین پادتن‌های محافظت شده‌ای که می‌توان آنها را برای پیشگیری از عفونت هدف قرار داد.
“هالی دوگان”(Haley Dugan)، از پژوهشگران این پروژه گفت: نکته جالب این بود که ما دریافتیم افرادی که به طور فعال به آنفلوانزا مبتلا هستند، پادتن‌هایی قدیمی را دارا هستند که عمدتا بخش‌هایی از ویروس را که تغییر نمی‌کنند، هدف قرار می‌دهند. هنگامی که ما همین پادتن‌ها را در موش‌ها آزمایش کردیم، دریافتیم که پادتن‌ها نمی‌توانند از موش‌ها در برابر ابتلا به آنفلوانزا محافظت کنند.
پژوهشگران دریافتند که واکسیناسیون آنفلوانزا، پادتن‌هایی را تقویت می‌کند که تمایل دارند قسمت‌های محافظت شده و در عین حال، خنثی‌کننده ویروس را هدف قرار دهند. این موضوع نشان می‌دهد که واکسیناسیون می‌تواند از ایمنی پیشین برای ایجاد واکنش‌های محافظتی بیشتر استفاده کند. افراد واکسینه شده، بسیاری از پادتن‌ها را تولید می‌کنند که نواحی جدید و جهش یافته‌ای را در ویروس هدف قرار می‌دهند و نشان می‌دهند که پادتن‌های ناشی از واکسن، سازگاری بیشتری دارند.
حافظه سیستم ایمنی، یک واکنش سریع و خاص را نسبت به پاتوژن‌هایی که از پیش با آنها برخورد داشته‌اند، نشان می‌دهند. واکسن‌ها با قرار دادن سیستم ایمنی بدن در برابر مقدار کمی از ویروس، کار خود را انجام می‌دهند و موجب می‌شوند که سلول‌های B، یک حافظه بیولوژیکی را نسبت به ویروس ایجاد کنند. اگر بدن بعدها با همین ویروس مواجه شود، سیستم ایمنی تغییر می‌کند تا ویروس را مورد حمله قرار دهد و آن را از بین ببرد.
برای این که محافظت صورت بگیرد، پروتئین‌های ویروسی رشته آلوده، معمولا باید با پروتئین‌هایی که در واکسن مورد استفاده قرار می‌گیرند، مطابقت داشته باشند. سلول‌های B، مانند کلیدهایی هستند که با قفل‌ها که همان پروتئین‌های ویروسی هستند، مطابقت دارند. این سلول‌ها می‌توانند دهه‌ها زنده بمانند و محافظت بلندمدتی را در برابر عفونت‌های آینده ایجاد کنند اما اگر ویروس جهش یابد و تفاوت قابل‌توجهی داشته باشد، دیگر نمی‌تواند پروتئین‌های ویروسی را تشخیص دهد و ممکن است به عفونت منجر شود.
بدین ترتیب، بدن انسان با آنفلوانزا، در یک مسابقه سلاح‌های تکاملی قرار می‌گیرد. از آنجا که ویروس‌های آنفلوانزا در هر فصل به سرعت تکامل و جهش می‌یابند، سیستم ایمنی ما برای تشخیص پروتئین‌های سطح ویروس در رشته‌های جدید آنفلوآنزا، با مشکل مواجه است؛ در نتیجه، بدن ما اغلب برای مبارزه با آنفلوانزاهای جدید، بر پادتن‌های قدیمی متکی است. این امکان وجود دارد زیرا برخی از قسمت‌های ویروس آنفلوآنزا که برای ساختار یا عملکرد آن حیاتی هستند، تغییری نمی‌کنند و برای سیستم ایمنی بدن ما آشنا هستند.
پژوهشگران اکنون دریافته‌اند بخش‌های ساختاری و عملکردی ویروس آنفلوآنزا که تغییر نمی‌کنند، برای هدف قرار دادن پادتن‌ها بهتر هستند. پادتن‌هایی که به یکی از بخش‌های خنثی‌کننده متصل می‌شوند، می‌توانند از عفونت پیشگیری کنند اما پادتن‌هایی که قسمت‌های غیر خنثی‌کننده را هدف قرار می‌دهند، اغلب از عهده این کار برنمی‌آیند. دانشمندان باور دارند که سن شخص، سابقه قرار گرفتن او در معرض ویروس آنفلوانزا و نوع قرار گرفتن در معرض ویروس به واسطه عفونت یا واکسیناسیون، این موضوع را تعیین می‌کنند که آیا پادتن‌های سیستم ایمنی، قسمت‌های خنثی‌کننده و غیر خنثی‌کننده ویروس را هدف قرار می‌دهند یا خیر.
این گروه پژوهشی، در پی یافتن یک سوال بودند؛ این که پس از ایجاد عفونت طبیعی در برابر واکسیناسیون، کدام یک از بخش‌های ویروس باید هدف قرار داده شوند و این که چگونه ایمنی پیشین، در شکل‌گیری پادتن‌های خنثی‌کننده و غیر خنثی‌کننده نقش دارد.
“جنا گوثمیلر”(Jenna Guthmiller)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: اگر پادتن‌های کسانی که به آنفلوانزا مبتلا می‌شوند، قسمت‌های بد یا غیر خنثی‌کننده ویروس را هدف قرار دهند، ممکن است که ایمنی پیشین، آنها را مستعد ابتلا به عفونت کند و یا شدت نشانه‌های آنفلوانزا را کاهش دهد.
واکسیناسیون به صورت گسترده‌ای، به ایجاد پادتن‌های خنثی‌کننده و محافظ منجر می‌شود و اهمیت دریافت واکسن آنفلوانزای فصلی را برجسته می‌کند.
“پاتریک ویلسون”(Patrick Wilson)، از پژوهشگران این پروژه گفت: این پژوهش، یک چارچوب اصلی را فراهم می‌کند که نشان می‌دهد چگونه ایمنی پیشین، واکنش محافظتی پادتن را نسبت به آنفلوانزا شکل می‌دهد. ما باید پژوهش‌های بیشتری انجام دهیم تا این موضوع را مشخص کنیم که آیا هدف قرار دادن قسمت‌های خاص خنثی‌کننده و غیر خنثی‌کننده ویروس، مستقیما بر بیمار شدن شخص اثر می‌گذارد یا خیر.
این پژوهش، در مجله “Science Translational Medicine” به چاپ رسید.
منبع:ایسنا
مرتبط:
چگونه آنفولانزا کودکان را در خانه درمان کنیم؟
